ส่วนที่ 1 บทที่ 102-3

บทที่ 102-3 กำราบ

“ข้ายอมเจ้าแล้ว!” จู่ๆ เขาก็หัวเราะเจื่อนขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ จากนั้นก็ถอนหายใจออกมาแล้วกล่าวขึ้น

“มิใช่ว่าพี่หลินซีถูกบังคับถึงยอมรับใช่หรือไม่” เซี่ยฟางหวามอง

“เดิมทีข้าก็ไม่เห็นด้วยที่ครอบครัวของข้าจะแย่งชิงตำแหน่งจวนจงหย่งโหวอยู่แล้ว อย่าว่าแต่ฝ่าบาทจะไม่สนใจครอบครัวข้าเลย ถึงแม้จะสนใจ แต่ถึงอย่างไรครอบครัวข้ากับจวนจงหย่งโหวก็สืบสายเลือดเดียวกัน หากต้องมาเข่นฆ่ากันเองภายในครอบครัวคงเป็นที่น่าขายหน้าแย่” เซี่ยหลินซีส่ายศีรษะพลางถอนหายใจด้วยความกลัดกลุ้ม

“ท่านเข้าใจเหตุผลนี้ ก็ไม่ถือว่าข้าเสียแรงเปล่าแล้ว” เซี่ยฟางหวาพยักหน้า

ใบหน้าของเซี่ยหลินซีอมทุกข์ “ข้าแค่กลัวว่า ถึงแม้ข้าจะยอม แต่ครอบครัวของข้ามิได้ยอมด้วย ถ้าเช่นนั้นข้าจะต้องลงมือสังหารสายเลือดของตัวเองจริงหรือ? ข้าทำมิได้” พูดจบก็กล่าวเสริมว่า “และไม่สามารถมองดูคนอื่นฆ่าพวกเขากับตาได้เหมือนเจ้า”

เซี่ยฟางหวาพยักหน้า ใช่! ถึงอย่างไรก็เป็นสายเลือดเดียวกัน