ส่วนที่ 1 บทที่ 101-2

บทที่ 101-2 ตามมา

สภาพห้องเป็นอย่างที่ชนบทควรจะเป็น กล่าวคือเครื่องเรือนในบ้านที่ดูปกติเหมือนชาวบ้านทั่วไป เพียงแต่สะอาดจนไม่มีฝุ่นเลยแม้แต่น้อย โดยเฉพาะเตียงอิฐหลังใหญ่ที่ปูไว้ด้วยผ้าห่มสักหลาด ดูแล้วอบอุ่นเป็นอย่างมาก

“ข้าเห็นว่าเจ้าคล้ายยังนอนไม่พอ ขึ้นไปนอนต่อสักงีบเถอะ!” เซี่ยอวิ๋นจี้ชี้ไปยังเตียงอิฐ

เซี่ยฟางหวาแหวกม่านออกแล้วเดินไปยังเตียงอิฐ จากนั้นก็ลองลูบดูพบว่าเตียงอุ่นมาก นางพยักหน้าก่อนจะถอดรองเท้าแล้วขึ้นไปนอนอย่างไม่เกรงใจ

“เจ้าไม่เกรงใจเลยจริงๆ!” เซี่ยอวิ๋นจี้มองท่าทางของนาง เกรงว่าแม้เขาไม่บอก นางก็ขึ้นไปนอนอยู่แล้ว

“กับท่านจะเกรงใจไปทำไม เซี่ยหลินซีมาแล้วเรียกข้าด้วย” เมื่อตัวของเซี่ยฟางหวาสัมผัสกับเตียงอุ่นๆ นางก็ไม่อยากขยับตัวอีกแล้วพลางหลับตาลง

เซี่ยอวิ๋นจี้ส่งเสียง ‘อืม’ จากนั้นก็กล่าวต่อ “หากเขามาเกรงว่าต้องใช้เวลาสักหน่อย เจ้าอยากกินอาหารป่าหรือไม่? ข้าจะได้ออกไปล่าแล้วนำมาให้ป้าหลิงทำอาหารให้เจ้า”

“สัตว์ปีกหรือสัตว์บก?” เซี่ยฟางหวาถาม

“เจ้าอยากกินอะไรข้าก็ล่าประเภทนั้น!” เซี่ยอวิ๋นจี้ตอบ