ส่วนที่ 1 บทที่ 070-4

บทที่ 70-4 ความอดทน

“ซีเอ๋อร์ อินเอ๋อร์ล่ะ” ฮูหยินหมิ่นไม่เห็นเซี่ยอินจึงเอ่ยถามเซี่ยหลินซี

“เรียนท่านแม่ น้องไม่ค่อยสบาย ลูกจึงให้คนไปส่งนางกลับจวนแล้ว” เซี่ยหลินซีสบตาฮูหยินหมิ่นก่อนจะตอบด้วยความเคารพ

“นางเป็นอะไร เจ็บป่วยตรงไหน ร้ายแรงหรือไม่” ฮูหยินหมิ่นร้อนใจพลันลุกขึ้นยืน

“นางปวดท้องน้อยนิดหน่อย ซื่อจื่อจึงตามหมอในจวนมาตรวจชีพจรให้นางแล้ว หมอบอกว่าอาจเป็นเพราะตากอากาศหนาวมากเกินไป มิใช่เรื่องใหญ่อะไร” เซี่ยหลินซีตอบ

ฮูหยินหมิ่นเบาใจลง ก่อนจะมองสีหน้าของเซี่ยหลินซีแล้วรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง แต่ถึงแม้นางจะชอบพูดจาถากถางผู้อื่น แต่ก็ไม่ได้โง่เขลา ต่อหน้าผู้คนมากมายเช่นนี้จึงไม่เอ่ยถามอันใดอีก นางพยักหน้ารับรู้ก่อนจะนั่งลงใหม่อีกครั้ง

เซี่ยหลินซีเห็นว่าฮูหยินหมิ่นไม่เอ่ยถามอันใดอีกแต่ก็มีท่าทีสงสัยอย่างเห็นได้ชัด เขาคลึงหน้าผากด้วยความรู้สึกเหนื่อยล้าเต็มที

เวลานี้ เสียงกลองและขลุ่ยก็บรรเลงขึ้น พร้อมกับมีคนเริ่มเคาะจังหวะ ทันใดนั้นการแสดงเรื่อง ‘เป่าหลันชุนเสี่ยว’ ก็เริ่มต้นขึ้น

แขกตรงที่นั่งทุกคนหยุดพูดคุย สายตาทั้งหมดจับจ้องไปยังเวที