ส่วนที่ 1 บทที่ 069-1

บทที่ 69-1 ยอมรับ

เสียงฝ่ามือดังกังวานทั่วทั้งลานจินอวี้เซวียน

ทุกคนมองมายังเซี่ยหลินซีอย่างตกใจโดยพร้อมกัน

เซี่ยอินกุมใบหน้าพลางหันไปมองเซี่ยหลินซีอยากไม่อยากเชื่อ ครู่ต่อมาจึงเอ่ยถามด้วยนัยน์ตาแดงก่ำ “พี่รอง ท่านตบข้าทำไม”

เซี่ยหลินซีเม้มปากมองเซี่ยอิน

“แต่ไหนแต่ไรท่านดีกับข้ามากที่สุดในบรรดาพี่ชายทั้งสาม ข้าเป็นน้องสาวแท้ๆ ของท่าน ส่วนท่านก็เป็นพี่ชายแท้ๆ ของข้า คิดไม่ถึงเลยว่าตอนนี้ท่านจะตบตีข้าเพียงเพราะข้าเอ่ยถึงเซี่ยฟางหวาไม่กี่ประโยคเท่านั้น?” เซี่ยอินมองเซี่ยหลินซีอย่างไม่อยากเชื่อ พลันน้ำตาก็ไหลออกมาเป็นสาย จากนั้นก็ผลักเขาออก “ข้าจะไปฟ้องท่านแม่”

“เจ้ายังก่อเรื่องวุ่นวายไม่พออีกหรือ อย่าลืมสิว่าที่นี่คือที่ใด แล้วอย่าลืมว่าวันนี้เป็นวันใด ถึงเจ้าจะไปหาท่านแม่ คิดหรือว่าท่านแม่จะยอมให้เจ้าก่อเรื่อง?” เซี่ยหลินซีรั้งข้อมือนางเอาไว้ไม่ให้นางออกไปก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงติดจะเย็นชาเล็กน้อย

“ปล่อยข้า!” เซี่ยอินตะโกนก่อนจะสะบัดมือออกอย่างแรงเพื่อให้หลุดจากการเกาะกุมของเซี่ยหลินซี