บทที่ 2 ระดับความแข็งแกร่งที่พังทลาย

หวังลี่อินแอบมองพี่ชายของเธอด้วยความกลัว จำได้ว่าเมื่อหลายวันก่อน ชายคนนี้ตั้งใจจะฆ่าเธอ เขาไม่ใช่หวังเทียนหลงที่เธอรู้จัก

'ระดับความแข็งแกร่งของฉันตอนนี้พังทลายจนไม่สามารถฟื้นฟูได้แล้ว' เนื่องจากเคยผ่านหลายสิ่งหลายอย่างมามากมาย เฉินหมิงยู่รับรู้ได้ถึงการแอบมองของหวังลี่อิน อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้มีความคิดเปิดเผยสิ่งที่เธอทำ เขาเพียงแค่คิดบางสิ่งภายในใจขณะกินอาหารต่อไป

ระดับความแข็งแกร่งเป็นอีกหนึ่งสิ่งที่ทำให้เฉินหมิงยู่มั่นใจว่าร่างกายนี้คือของเขา หวังเทียนหลงอะไรนั่นจะมีระดับความแข็งแกร่งเดียวกับตัวเขาได้อย่างไร? และถ้ามีระดับความแข็งแกร่งเท่ากันจริง ทำไมมันถึงพังทลาย ทำไมเขาไม่เคยรู้จักชื่อหวังเทียนหลงเลย ตัวตนอันแข็งแกร่งอย่างน้อยก็ควรมีชื่อเสี่ยงบ้างเล็กน้อย

'ระดับความแข็งแกร่งของฉันยังเท่ากับก่อนหมดสติ แต่ความแข็งแกร่งของฉันหายไป นี่มันแย่มากจริงๆ' เฉินหมิงยู่คิดแล้วก็อดหัวเสียนิดหน่อยไม่ได้ ระดับความแข็งแกร่งยังอยู่ทว่าความแข็งแกร่งหายไป นี่มันหมายความว่ายังไง? แน่นอน เขาไม่สามารถเริ่มฝึกฝนพัฒนาความแข็งแกร่งใหม่ได้

ระดับความแข็งแกร่งของเฉินหมิงยู่ ถึงยามนี้จะเป็นระดับความแข็งแกร่งที่พังทลาย แม้เป็นเช่นนั้น ความแข็งแกร่งปัจจุบันของตัวเขาก็ไม่มีทางทำลายระดับความแข็งแกร่งได้ นั่นเท่ากับไม่อาจฝึกฝนใหม่ จำเป็นต้องอยู่ในระดับเดิมโดยมีความแข็งแกร่งเพียงมนุษย์ธรรมดา

'น่าเศร้าอะไรแบบนี้ บางทีฉันควรลืมเรื่องในอดีตไปทั้งหมด และใช้ชีวิตในฐานะตัวตนหวังเทียนหลง' ลองคิดดูแล้วเฉินหมิงยู่ก็รู้สึกว่ามันไม่แย่เท่าไหร่นัก เขาต่อสู้เพื่อมนุษย์มานับไม่ถ้วนแล้ว มันถึงเวลาที่เขาต้องเกษียณ

'มนุษย์ในปัจจุบันอยู่ดีมีความสุข และดูเหมือนจะมีความแข็งแกร่งไม่แพ้เผ่าพันธุ์ระดับสูงในจักรวาล สิ่งที่ฉันและเจ้าพวกนั้นทำลงไปนับว่าไม่สูญเปล่าจริงๆ' เฉินหมิงยู่พอเข้าใจสถานการณ์ของมนุษย์ในตอนนี้หลังศึกษาหาข้อมูลมาสามวัน สถานการณ์ของมนุษย์เมื่อก่อนนั้นเลวร้ายมาก สถานการณ์ปัจจุบันดีกว่าหลายเท่า

'ถือว่าสิ่งที่ฉันทำไปทั้งหมดเพื่อตัวเองแล้วกัน'

เมื่อกินอาหารเสร็จ เฉินหมิงยู่ก็กลับไปบนชั้นสอง เขาปิดประตูห้องนอนและเข้าสู่โลกแห่งจิตใจ เด็กสาวยังคงนอนอยู่ และเธอไม่น่าจะตื่นขึ้นมาง่ายๆ

เฉินหมิงยู่นั่งลง เขาหลับตาทั้งสองข้าง เริ่มคิดถึงเป้าหมาย วางแผนสิ่งต่างๆ เวลานี้ตัวตนเขาคือหวังเทียนหลง เป้าหมายย่อมไม่ใช่เป้าหมายของเฉินหมิงยู่

เริ่มวางแผนไม่นาน เฉินหมิงยู่ก็พบปัญหาที่น่าปวดหัว เขาลืมความฝันของตัวเองในอดีตไปแล้ว!

ตั้งแต่กลายเป็นหนึ่งในความหวังของมนุษย์ เฉินหมิงยู่ก็ค่อยๆลืมความฝันและเป้าหมายเก่าของตนเองไป

'ตอนที่ฉันเป็นความหวังของมนุษย์ เป้าหมายเพียงอย่างเดียวของฉันคือทำให้มนุษย์ไม่โดนกดขี่โดยเผ่าพันธุ์อื่น' คิดเรื่องนี้ เฉินหมิงยู่พลันนึกถึงหลายคน ห่าวอู๋, จางหมิ่น, ซีห่าว, เฟยลี่ และเฟยเทียน ทั้งห้าคนนี้คือตัวตนทรงพลังของเหล่ามนุษย์

'ไม่รูัเจ้าพวกนั้นแข็งแกร่งขนาดไหนแล้ว?' เฉินหมิงยู่หมดสติยาวนานมาก ยุคสมัยหนึ่งผ่านไป นี่คือระยะเวลาที่เขาหมดสติ ด้วยเวลาขนาดนี้ ตัวตนระดับเดียวกับเขายามอดีตย่อมพัฒนาทรงพลังกว่าเดิม เฉินหมิงยู่เชื่อว่าห้าคนนั้นยังไม่ตาย ถึงจะมีคนตาย แต่อย่างน้อยก็น่าจะเหลือหนึ่งคน เฟยเทียน เขาแข็งแกร่งและเต็มไปโชค ไม่มีวันตายง่ายๆแน่นอน

'มนุษย์ที่แข็งแกร่งที่สุด หากเขาตายง่ายนี่สิแปลก' เฉินหมิงยู่กล่าวภายในใจ เขาไม่ใช่มนุษย์ที่แข็งแกร่งที่สุด คนที่แข็งแกร่งที่สุดในหมู่มนุษย์คือเฟยเทียน เฉินหมิงยู่ไม่เคยชนะเขาได้เลยสักครั้ง ความแข็งแกร่งแตกต่างกันเกินไป เฟยเทียนกับตัวเขาไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกัน

"อืม~ " ขณะเฉินหมิงยู่กำลังคิด เสียงหนึ่งพลันเข้าสู่การได้ยินของเขา คล้ายกับว่าเด็กสาวกำลังจะตื่น

"สติกลับมาเร็วกว่าที่ฉันคิดอีกนะเนี่ย ตัวตนที่ไม่ธรรมดาก็คือตัวตนที่ไม่ธรรมดา" เฉินหมิงยู่พึมพำพลางมองไปยังเด็กสาว