กาลครั้งหนึ่ง…ฤาษีกับสาวงาม
"อื้มม~" ฉันค่อยลืมตาขึ้นมาแล้วพับกบ แฮร่! พบกับ… เอ๊ะ มีใครแกล้งฉันหรือป่าวเนี่ย กระท่อมงั้นหรอ ไม่จริง ขอขยี้ตาอีกที กระท่อม! กลางป่า!
"อ้าว หลานตื่นแล้วรึ" ฤาษี !? สมัยนี้ยังมีฤาษีในป่าอีกหรอเนี่ย
"เอ่อ… สวัสดีค่ะ" หรือมีใครแกล้งฉันหรือป่าวเนี่ยยย
"มาๆ กินข้าวกินปลากันก่อนลูก ทิพย์เกสร เอ้ยย ยกสำหรับมาให้ตาหน่อยสิ" ชื่อมันคุ้นๆนะเหมือนนางเอกเรื่อง..ลักษณวงศ์
"จ้าา พระเจ้าตาาา มาแล้วว" เป๊ะ! ใช่เลยย
"กินเยอะๆนะลูก"
"เจ้าค่ะพระเจ้าตา" ไม่ได้ฉันจะไม่ยอมให้นางไปพบกับจุดจบแบบนั้นแน่ เพราะอีตาพระเอกคนเดียว!!
"เฮ้อ~" จู่ๆทิพย์เกสรก็ถอนหายใจ
"เป็นอะไรหรือ ทิพย์เกสร" ฤาษีถามทิพย์เกสรด้วยความเป็นห่วง
"ไม่มีอะไรหรอกพระเจ้าตา แค่คิดถึงพี่ลักษณวงศ์เฉยๆ" โอ๊ยยยย จะไปคิดถึงอีตาบ้าหลายใจทำไม!!
"พี่ลักษณวงศ์คือใครหรือเจ้าคะ" เนียนๆไปก่อนละกันน
"พี่ลักษณวงศ์คือเพื่อนเล่นของฉันเองอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เล็ก แต่ตอนนี้ท่านพี่ต้องออกไปช่วยท่านแม่ นี่ก็นานแล้วไม่รู้จะลืมกันไปรึยังยัง" แม่ทิพย์เกสรผู้น่าสงสารร
"ไม่หรอก ใครจะไปลืมแม่ทิพย์เกสรลงได้ สวยดั่งนางฟ้า กลิ่นตัวก็หอมดั่งหมื่นบุปผา ไม่มีใครลืมลงหรอก" ฉันก็ปลอบได้แค่แหละ เดี๋ยวฉันเนี่ยจะพาแม่ไปเปิดโลกกว้างนี้เอง ฮ่า ฮ่า ฮ่า
"แหม แม่ก็พูดไปฉันจะเอาอะไรมางามล่ะจ๊ะ ฉันก็แค่เป็นหญิงสาวธรรมดาเอง"
"เดี๋ยวเจ้าอยู่ที่นี่ไปก่อนนะหลาน"
"จ้า พระเจ้าตา" ว่าแต่…เดี๋ยวพระเจ้าตาต้องตายนี่ แล้วมันเมื่อไหร่กันนะ หลังจากนั้นฉันก็กินข้าวกับทั้งสองอาหารอร่อยนะไม่แย่เลย กินเสร็จก็ช่วยเก็บข้าวของ
"แม่จ๊ะ…แม่!"
"จ๋าๆ ว่าไงจ๊ะทิพย์เกสร"
"คืนนี้นอนกับฉันนะ ได้เลยจ้า"
"ว่าแต่แม่ชื่อะไรหรือ"
"ข้าชื่อ.." ชื่ออะไรดีเนี่ยถ้าบอกชื่อโนเวลต้องตกใจแน่
"ข้ามีนามว่า จันทร์เจ้า "
"ชื่อของเจ้าเพราะเหลือเกินน"
"งั้นข้าขอตัวไปนอนก่อนนะ"
"พรุ่งนี้ตื่นเช้าหน่อยนะจันทร์เจ้าข้าจะพาเจ้าไปซื้อของใช้ในเมืองแล้วก็เก็บของกินด้วยกันนะจันทร์เจ้า"
"ได้เลย ทิพย์เกสร" เฮ้อ หัวถึงหมอนสักที ขอให้พรุ่งนี้มีแต่เรื่องดีๆนะ