KABANATA 40

Tatlong buwan narin ang lumipas pero hanggang ngayon naaalala ko parin ang nangyari.

Hindi ko maalis ang tingin sa puntod niya. It's so painful and I don't know how to fix this mess when the person I took care of is gone. Napayuko ako at hindi ko napigilang umiyak, napahilot ako saking sentidu habang inaalala ang lahat ng nakaraan namin. Ang dami kong iniisip ngayon at ang sakit sa pakiramdam, The happy memories we had, the painful things we went through I will never forget it. I once loved her and I knew in myself that I did not miss her, hindi ako nagkulang sa kanya noon at alam ko sa sarili ko na naibigay ko sa kanya lahat-lahat. Minahal ko sya ng buo-buo, ngunit hanggang dun nalang iyon. Minsan kasi pag nagmahal tayo buong akala natin sya na, pero dumaan lang pala sila sa buhay natin para makabuo ng masasaya at masakit na memories.

May mga taong dumaan lang sa buhay natin para saktan tayo at matutuo. Maraming salamat dahil sayo ay naging buo ako ulit para mahalin ang taong biglang dumating sa buhay ko.

"Clifford?" napalingon ako saking likuran. Niyakap niya ako agad, tumingala sya para tignan ako. Salamat sa babaeng ito, dahil sa kanya naging makulay ang buhay ko. "Okay ka lang?" hinawi niya ang luha saking pisnge. Sa kabila ng kamalditahan ni Marilou ay may mabait syang puso.

Naalala ko lang bigla kong pano sya nasaktan at sumigaw sa mga panahong iyon.

~Flashback~

Hinila ko ni Zeiya at niyakap patalon sa pangpang. Sa sobrang bilis ng pangyayari ay hindi ko magawang gumalaw sa gulat. Hindi ko alam kong pano ako nakahawak sa isang makapal na gamot mula sa gilid ng pangpang. Sobrang taas ng pangpang na tila nakakahilo pag ibinaba mo ang iyong tingin. Napasigaw ako dahil nahawak ko ang isang kamay ni Zeiya habang nakahawak ang isa kong kamay sa gamot. She cried as she looked up at me.

Hinawakan ko sya ng mahigpit dahil ramdam kong gusto niyang makawala sa kamay ko.

"Clifford bitawan muna ako, gaya ng pagbitaw mo sakin noon." iyak niya. Umiiling ako!

"No Zeiya huwag kang bibitaw please, hindi ko hahayaang mahulog ka." sigaw ko, napailing sya ng ilang ulit. I didn't realize my tears were dripping.

"Okay na ako Clifford, masaya na ako para sainyong dalawa. Mas masakit pag nakita ko kayong magkasama, mas mabuti nang hanggang dito nalang ako Clifford. Please bitawan muna ako pagod na ako." kitang-kita sa mata ni Zeiya ang takot ngunit may pagod. Napapikit ako dahil sobrang dulas na ng kamay ko dahil sa pawis.

"Fuck... No!!!!" mura ko at sigaw at tumingala sa itaas, halos hindi ko marinig ang sigaw ni Marilou at hagulgol.

"Paalam Clifford, hanggang sa muli nating pagkikita. Mahal na mahal kita!" nanlaki ang mata ko dahil nagpabigat si Zeiya at tuloyan niya akong binitawan. Napaluha ako, napamura. Napapikit nalang ako bigla at nanghina, ngunit may biglang humawak saking kamay. Napatingala ko dahil kakarating lang ng mga rescuers.

Hinila nila ako pataad at tinulongan ko ang sarili ko na umakyat pataas. Kailangan kong makaakyat ng buhay dahil may asawa at anak pa akong babalikan.

"Clifford," napasigaw si Marilou at sinalubong ako ng yakap. Niyakap ko sya ng mahigpit, napa luhod ako sa lupa na may luha. Nanginig ang buon kong katawan.

"Hindi ko nagawang iligtas si Zeiya," napasubsob ang mukha ko sa leeg ni Marilou. Hinimas niya ang likod ko na parang bata. Nasaktan ako dahil kahit ganito ang nangyari samin ay nananatiling kaibigan ko si Zeiya.

~End of Flashback~

"Ginawa mo naman ang lahat diba? Wala kang kasalanan Clifford. Please huwag ka nang umiyak nasasakta ako." isa-isang hinawi ni Marilou ang luha ko. Hinawakan ako ang magkabila niyang pisnge.

"I am so lucky to have you. Its a good thing Zeiya took me with her when she fall and not you. Pano nalang kong ikaw iyon, Marilou. Hindi ko alam kong ano ang gagawin ko. Ikakamatay ko ang mawala ka sakin." napayakap sya ng mahigpit sakin at napaiyak hinalikan ko ang noo niya at tinitigan sya ng malalim. "Thank you dahil sa huli kumapit ka at binalikan ako. I love you asawa ko!" hinalikan ko sya ng mababaw na halik.

"Mahal na mahal din kita asawa ko. Hindi ko kayang mag-isa na wala ka. Thank you dahil sa kabila ng ating pinagdaanan mas pinili mo paring mahalin ako at intindihin." napasimangot sya kaya hinalikan ko ulit sya sa labi.

Bumagsak ang mata niya sa tyan kong apat na buwan na. Dahan-dahan syang lumuhod at hinalikan ang aking tyan.

"I can't wait to meet you Zeibyana. Pangako aalagaan ko kayo ng mommy mo. I love you anak!" hinalikan ko ulit ang tyan na.

"Marilou? Clifford?" we booth looked infront of each other and Zana was infront of us and smiling.

Marilou Point of View

Dahan-dahan napatayo si Clifford mula sa pagkakaluhod. Nakangiting lumapit samin si Zana.

"Hi, pwede ko bang makausap si Marilou?" nagkatinginan kami ni Clifford at kalaunan ay pumayag sya. 

"Maiwan ko muna kayo," humalik si Clifford sa pisnge ko. "Sa kotse na ako maghihintay." huli niyang sabi bago kami tuloyang iniwan ni Clifford. Napatitig ako kay Zana at lumapit ito sakin, nabigla ko ng niyakap niya ako.

"Patawad sa ginawa ng kapatid ko, Marilou. Naging mabait kayo samin pero nagawa niya ito sainyo. Patawarin mo kami." isa-isang tumulo ang luha ko at niyakap sya pabalik.

"Sorry Zana kong nawala sayo si Zei, ginawa lahat ni Clifford pero bumitaw sya." humagulgol ako habang sinasabi iyon. Humiwalay sya sa yakap at isa-isang hinawi ang luha ko.

"Tahan na may kasalanan rin ang kapatid ko, siguro hanggang dun nalang sya. Hindi natin hawak ang ating buhay Marilou, hindi natin alam kong hanggang kailan tayo sa mundong ito. I know masaya na si Zeiya kong nasan sya ngayon." napahawak ako sa kamay ni Zana. Matanda sya ng dalawang taon kay Clifford at sa pagkakaalam ko ay schoolmate sila sa isang University noon.

"Pano ka?" tanong ko, ngumiti sya. Dahan-dahan syang humarap sa puntod ni Zeiya na may luha sa mga mata.

"I'm already okay now, Marilou. May pamilya akong naghihintay sakin sa Canada. Kailangan ako ng mga anak ko, gaya nyo ni Clifford. Kailangang magpatuloy sa buhay para sa mga anak." napatitig sya saking tyan at hinimas niya iyon na nakangiti.

Ramdam na ramdam ko kong gano kabait ni Zana.

"Balita ko babae ang magiging anak nyo, sigurado akong kasing ganda mo Marilou." napangisi ako sa saad niya. Nagtawanan kaming dalawa, simula nong mawala si Zeiya ay palagi na kaming nag-uusap.

"Zeibyana," mabilis syang napalingon sakin na gulat. Kalaunan ay naging malapad ang kanyang ngiti. Niyakap niya ako bigla at napaluha ako.

"Bakit iyon ang gusto mong pangalan ng anak mo? Hindi mo ba iniisip na muntik na kayong patayin ni Zeiya at muntik na niyang patayin ang baby mo." humagulgol sya sa harap ko. Umiling ako at ngumiti.

"Zana kahit kailan ay hindi ko iyon inisip. Mahirap ang pinagdaanan ni Zeiya at naiintindihan ko ang nararamdaman niya. Nagmahal lang din naman sya at nasaktan. Hindi ko na iyon inisip kong bakit ito ang gusto kong pangalan para sa anak namin ni Clifford. Dahil minsan lang din naman minahal ni Cliffford si Zeiya at naging parti sya ng buhay at pinag-daanan ni Clifford." napayuko si Zana sa sinabi ko at ibinalik ang tingin sa puntod ni Zeiya.

"Ngayon naliwanagan na ako kong bakit ikaw ang pinili at binalikan ni Clifford. Sobrang bait mong tao, deserve nyo ang sumaya at makabuo ng magandang pamilya." inabot ni Zana ang kamay ko at hinawakan iyon ng mahigpit. "Kailangan ko ng bumalik sa Canada dahil naghihintay ang mga anak ko sakin. Sana magkita tayo ulit Marilou at sana ma meet ko rin ang baby nyo, soon sa pagbabalik ko!" niyakap ako ulit ni Zana bago niya ako tuloyang iniwan mag-isa.

Napapikit ako sa malamig na hangin na humampas saking direksyon. Napalingon ako sa puntod ni Zeiya. Alam kong nag-sisisi ka sa ginawa mo Zeiya pero matagal na kitang pinatawad. Sana masaya ka kong nasan ka ngayon!

Paalam Zeiya, salamat at naging parte ka ng buhay namin.

Agaran akong umalis at nagtungo kay Clifford na ngayon ay naghihintay sakin mula sa labas ng kotse.

Hanggang sa pagtulog ko ay iniisip ko parin ang mukha ni Zeiya, na trauma narin ako sa nangyari kaya nag-aalala si Clifford para sakin, at sa kalagayan ng baby namin. Maging ang pamilya ko ay halos araw-araw akong binibisita sa bahay namin ni Clifford dahil alam kong excited sila sa kauna-unahan nilang apo. Bumibili sila ng kahit ano para sa bata kaya halos mapuno na ang kwarto ni Zeibyana.

Napakaswerte ko pala kong tutuosin. Buong buhay ko ay galit na galit ako sa buong pero ito ako ngayon, masayang-masaya kasama ang pinakamamahal kong Clifford.

Naptitig ako sa kisame.

"Hindi ka makatulog?" mabilis akon napasulyap kay Clifford, ang kanyang magulong buhok ay mas lalong nagpapa gwapo sa kanya. Ang swerte ko sa asawa ko.

"Hindi eh...nahihirapan parin akong matulog dahil lumalaki na si baby." sagot ko. Umusog sya ng kaunti at tinapik ang kanyang braso, at ginawa ko iyong unan. Isinubsob niya ang kanyang mukha saking pisnge. Isa-isang nag sitayoan ang balahibo ko.

"Gusto mong patulogin kita?" nataea ako sa sinabi niya at tinapik ang kanyang braso. Nagulat ako dahil hinawakan niya bigla ang dibdib ko, hinimas himas niya iyon na may ungol at hinahayaan ko lang sya. "Lumalaki narin itong dibdib mo, may kaagaw na ako." sa puntong ito ay nagtawanan kaming dalawa, mahina ko syang sinuntok sa kanyang braso.

"Ang kulit mo talaga!" sagot ko. Bumangon sya ng kaunti at humarap sakin. Sobrang lalim ng ngiti ni Clifford kahit dame ang paligid ay napakatangos parin ng ilong niya.

"Ang ganda mo parin asawa ko, kahit tumataba kana." napasimangot ako sa sinabi niya, natawa naman sya. "Araw-araw kitang mamahalin, at araw-araw kitang pasasarapin." namilog ang bibig ko sa sinabi niya. Nanatiling nakahimas ang kanyang kamay saking dibdib. Dahan-dahan syang lumapit sakin at hinalikan ako sa labi.

Sinalubong ko ang halik niya, ipinulupot ko ang aking dalwang kamay sa kanyang leeg at mas lalong idiniin ang halik naming dalawa. Mahal naahal ko ang taong ito. Hindi ko kayang mawala sya sa buhay ko, at gagawin ko ang lahat mapa sakin lang sya ng paulit-ulit.

"I love you so much Clifford!" bulong ko mula sa kanyang labi. Natawa ng mahina at tumigil.

"I love you more my wife. Always remember, you are only mine and no one can take you away from me." hinalikan niya ulit ako sa labi. "My forever love," hinalikan niya ako sa leeg. "My forever mine," hinalikan niya ang dalawa kong dibdib at napapikit ako. "My forever wife," halik niya pabalik saking ilong. Malalim niya akong tinitigan. "My forever mine," at sinikop niya ang buo kong labi.

They say it's scary to love because it hurts so much, I said. It's more frightening when you don't experience love because you don't learn anything. Life is full of happiness so choose love. Magmahal ka kahit nakakatakot masaktan, ang importante ay naranasan mong maging masaya.

Always remember: We can only learn to love by loving.

Someone Point of View

From my bedroom I could clearly see mommy's sadness. Her tears are so painful to see, I am hurting for her because she has also endured secret anger for several years. I knew I was young but I knew very well what he went through, I witnessed her suffering. Napagdesyonan kong bumaba at tumungo sa garden kong nasan sya nakaupo.

Matanda na si mommy at mas lalong masakit makita na ganito sya kalungkot at kahina.

"Mom?" I called and she turned to me with tears. Tinabihan ko sya, nakaupo sya mula sa wheelchair habang nakatitig sa dalawang litrato na hawak niya. Inabot ko ang kamay ni mommy at isa-isa na namang tumulo ang kanyang luha. "Mommy enough, tama na ang kakaiyak. Matulog kana mas lalo kang hihina niyan." dahan-dahan syang humarap sakin na may luha, hinayaan kong hawakan niya ang aking pisnge.

"Balang araw maiintindihan mo rin ang lahat anak."  I frowned at what she said and looked at the photo she was holding. "Who are they?" tanong ko at naramdaman kong napahigpit ang pagkakahawak niya sa dalawang litrato. Bakit may litratong sya ng isang pamilya?

"They are the Edelbario and Charleston family." sagot niya, inabot niya sakin ang isang litrato ng babae. Napatitig ako sa kulay brown niyang mata, at kulot niyang buhok. Hinawakan ni mommy ang kamay ko.

"One day ay magkikita kayo ng babaeng iyan. Balang araw ay matutulongan mo ako, anak." napasulyap ako kay mommy na ngayon ay nakangiti na sakin. Hindi ko sya maintindihan dahil hindi ko kilala ang pamilya at babaeng ito. "son lagi mong tatandaan," hinawakan ni mommy ang braso ko, hindi ko maalis ang tingin sa larawan na hawak ko. "Trust few, do wrong to none and do not love all." huling sabi ni mommy at tinapik ang aking braso bago ito umalis at napagdesyonang pumasok sa loob.

Whatever mommy was going through then, I can help her but not now, but soon. I can't refuse and leave my mommy because I know she's been having a hard time since she lost everything.

Makikilala ko rin kayo!

                    ~The End~